Rozdział 1

POV Miley

   Otworzyłam oczy. Promienie słońca wpadające do mojego pokoju zbudziły mnie ze snu. Przetarłam moje powieki i spojrzałam na zegarek. Była 9.07 Czas wstać pomyślałam i zdjęłam kołdrę z siebie, usiadłam na łóżku. Mocno ziewając przeciągnęłam się i rozejrzałam po pokoju.

-Wszystko po staremu. Jak na razie...- westchnęłam sama do siebie.

   Otworzyłam szafę po czym wzięłam biały top oraz czarne szorty i szybko się ubrałam. Zajrzałam jeszcze do telefonu. Jak zwykle nie myliłam się czekał tam na mnie sms od Lily

Lily: Trzymam kciuki ;)

   To mi przypomniało tylko o jednym mianowicie o  rozmowie z mamą. Szybko jej odpisałam dzięki po czym poszłam do łazienki. Myjąc zęby przypominała mi się cała rozmowa z moją mamą…

-Córciu chodź tutaj - zawołała mnie moja mama. Szybko wyłączyłam telewizor i zeszłam do kuchni na dół bo domyślałam się ,że to nie będzie zwykła pogawędka.

-Cześć mamo -weszłam do kuchni z uśmiechem na twarzy -O czymś chciałaś pogadać? -zapytałam zaciekawiona. Miałam nadzieję, że to nie będzie coś nudnego.

-Posłuchaj kochanie...-zaczęła, a raczej nie wiedziała jak to zrobić. Była zmartwiona i zdenerwowana ,a zarazem podekscytowana widać było że stara się starannie dobrać słowa tak aby mnie nie zraniły.-Kocham Cię, ale chyba w naszym życiu nadejdzie wielka zmiana-powiedziała do mnie mama z troską.

Wielka zmiana, co to może oznaczać? Już wiem. Zapewne znalazła sobie chłopaka  boi mi się o nim powiedzieć- pomyślałam

-Mamo powiedz mi wreszcie, że znalazłaś sobie faceta -powiedziałam stanowczo i z myślą, że ulżyłam mamie.

-Miley, jaki facet?- spytał mnie z wielkim zdziwieniem.

-Nie bój się-zapewniłam- brakuje mi taty, ale twojego nowego chłopaka zaakceptuje, nie musisz się o to martwić- powiedziałam jej szczerze co o tym myślę, żeby miała już to za sobą.

-Ale to nie o to chodziło...-powiedziała mi to ze zmartwieniem w oczach.-Nie ma żadnego faceta, chodzi o to...-nie wiedziała co powiedzieć, a to oznaczało, że to musi być ważne i za pewne coś trudnego dla mnie do zaakceptowania.

-A więc słucham, mów mi wszystko -poprosiłam wpatrując się w nią uważnie.

-Dostałam pracę -powiedziała to z uśmiechem na twarzy.

-Świetnie -przytuliłam ją, ale uśmiech z jej pięknej buzi znikł.

-No tak, też się cieszę. Chodzi o to, że dla ciebie to nie może być takie miłe bo ta praca jest w Nowym Jorku i musimy się tam przeprowadzić -złapała mnie za rękę i patrzyła na mnie z troską w oczach.

-Ale jak to?!- szybko zareagowałam -Ja mam tu przyjaciół i szkołę. Nie mogę tego tak zostawić. Za dwa tygodnie kończą się wakacje, ja myślałam, że będę się uczyć tam gdzie zawsze, tu w Los Angeles. -Powiedziałam to ze smutkiem na twarzy. Nie chciałam od tak się przeprowadzać, ale rozumiałam mamę. W naszym życiu nie zaszła żadna duża zmiana odkąd tata umarł...

-Jeżeli znajdziesz inne wyjście to możesz tu zostać -opuściła głowę w dół.

-Dobrze, pogadam jeszcze z Justinem, może on mi coś doradzi -popatrzyłam na mamę.

-W porządku kochanie, masz czas to końca tygodnia. -oznajmiła mi po czym pocałowała mnie w czoło.

   Przypomniałam sobie wszystko, słowo w słowo. Minął już tydzień. Dziś przychodzi Justin i powiemy jej jaka jest nasza propozycja, bardzo zależało nam na tym aby się na nią zgodziła.

   Spojrzałam w lustro. Jeszcze tylko muszę pomalować rzęsy i mogę iść na dół. Schowałam telefon do kieszeni. Schodząc na dół oglądałam zdjęcia wiszące na ścianie. Ostatnie, to największe, było mojego taty. Każdego ranka się przy nim zatrzymuję i uśmiecham, dziś było oczywiście tak samo.

-Hej mamo -przywitałam się miło.

-Witaj córeczko -spojrzała na mnie mama odwracając wzrok od smażącej się jajecznicy.

Nagle poczułam wibracje w tylnej kieszeni spodni. Wyjęłam telefon, dzwonił do mnie Justin.

-Hej, wstałaś już -zaśmiał się bo wiedział o której lubię wstawać w weekendy.

-No hej, tak zaraz będę jadła śniadanie, możesz już wpadać -odpowiedziałam od razu na jego pytanie bo wiedziałam po co zdzwonił.

-Haha, jak ty mnie dobrze znasz. -zaraz będę.

Minęło 5 minut i usłyszałam dzwonek do drzwi. Pojawił się szybko ponieważ przecież mieszkał obok mnie.

-To Justin -uprzedziłam mamę zanim wyszła z kuchni by otworzyć drzwi.

Justin sam sobie otworzył drzwi. Zawsze tak jest, wchodzi sam do domu, w końcu jak rodzina, mieszkamy koło siebie od małego.

-Dzień dobry -odezwał się Justin otwierając drzwi.

-Witaj -spojrzała na niego mama i wróciła do gotowania.

-Witaj młodzieńcze -zaśmiałam się. Lubiłam się z nim droczyć.

-Haha, cześć Miley -uśmiechnął się uroczo po czym pocałował mnie w policzek na przywitanie. Szybko usiadł naprzeciwko mnie -Co tam zajadasz?

-Jajecznice, też byś chciał?- na pewno, on kocha kuchnię mojej mamy.

-Jeśli bym mógł?- spojrzał na moją mamę. Uśmiechnął się do niej jak dziecko gdy chce dostać zabawkę. Zawsze to działa i tym razem też bo mama po chwili postawiła przed nim talerz z jajkami.

-Smacznego- uśmiechnęłam się do niego -Mamo, jak zjemy to chcemy z Tobą pogadać-spojrzałam na mamę, a ona pokiwała głową na tak.

   Minęło 10 minut, posprzątaliśmy naczynia i poszliśmy do salonu. Mama oglądała tam telewizje siedząc na fotelu, ja siadłam z Justinem naprzeciwko niej na kanapie. Spojrzałam na Jusa, a on mnie tylko przytulił, to oznaczało, że mam zaczynać.

POV Justina

   Weszliśmy do salonu. Telewizor był włączony, a na fotelu siedziała Alice, mama Miley, zawsze mówiłem do niej po imieniu. Usiedliśmy na kanapie. Widziałem, że Miley jest zdenerwowana i boi się reakcji mamy. Przytuliłem ją, a następnie zaczęła się rozmowa.

-Chciałam z tobą porozmawiać o przeprowadzce-zaczęła nie śmiało Miley, ale mama jej przerwała.

-Wiem córciu, że to dla ciebie trudne, ale musimy się tam przeprowadzić. Będzie dobrze, zobaczysz -Alice złapała swoją córkę za rękę uśmiechając się do niej.

-Tak, wiem...-uśmiechnęła się lekko Miley- ale ja nie chce tego wszystkiego zostawić, chcę skończyć tu szkołę i tak dalej.- Znowu nie pewnie. Widziałem jak się denerwuje, postanowiłem więc wkroczyć do rozmowy.

-Alice, gadałem z Miley i doszliśmy do wniosku, że jest już przecież duża-zaśmiałem się pod nosem-więc może mieszkać przecież sama.-wtedy Miley już się rozkręcała do gadania.

-właśnie mamo, chce mieszkać tu, poradzę sobie sama, mieszkam obok Justina, będę często dzwonić, no i zawsze możesz pytać się Pattie co się u mnie dzieje-wymieniła jeszcze parę argumentów by przekonać mamę, że jest już dojrzała i da sobie radę. Miejmy nadzieję, że się zgodzi.

-No nie wiem..-posmuciła się Alice. Błagałem w myślach, żeby się zgodziła na tą opcję, na szczęście jej córka przypomniała sobie o czymś ważnym.

-No i nie będę mieszkać sama, znaczy...-dziewczyna zaczęła bawić się palcami-znaczy, będę przez jakiś czas mieszkać sama, może 1-3 tygodnie, ale raczej nie dłużej -teraz się ożywiła- Ale potem będzie mogła mieszkać ze mną Lily -uśmiechnęła się miejąc nadzieję, że mama się zgodzi.

-Zresztą ja mieszkam obok, będę miał na nie oko i jak coś to poinformuje -wtrąciłem się i szturchnąłem Miley- prawda?

-Tak, właśnie, obiecuje będziemy grzeczni, na prawdę, poradzę sobie-szybko potwierdziła i podała jeszcze parę argumentów.

-Dajcie mi to chwile przemyśleć- powiedziała Alice, ale Miley jeszcze uparcie coś do niej gadała.

Wymieniliśmy jeszcze parę argumentów by Alice zostawiła tu swoją córkę. Chwile to trwało. Mama Miley trochę się zastanowiła i wreszcie coś powiedziała.

-Okej, zostajesz tu!- uśmiechnęła się, przytuliła potem Miley.- Tylko obiecaj, że będziesz grzeczna, będziesz dzwonić do mnie chociaż raz w tygodniu, masz się słuchać Pattie i Justina- zaśmiała się bo wiedziała, że mnie się słuchać nie będzie -zero imprez! No może czasami. Więc, masz dom dla siebie- zaśmiała się i znowu ją przytuliła- a ty Justin masz mieć na nią oko- powiedziała żartobliwie. Nie mogła bym ci tego zrobić skarbie.

-Dobrze-odpowiedziałem z uśmiechem na twarzy.

Alice wyszła z pokoju, a Miley jak szalona zaczęła skakać i się cieszyć, że się udało.

-Dziękuję, nawet nie wierzę, że się udało!- pisnęła i na mnie skoczyła, żeby mnie przytulić.

-Nie masz za co -ścisnąłem ją -to co dziki dance? -zaśmiałem się. Zawsze tak robimy, Haha zaczęliśmy biegać po całym pokoju i krzyczeć z radości. Tak, dziwni jesteśmy, haha tak na prawdę to wygłupiam się tak przy niej, w szkole jestem troszkę inny.

-Będzie imprezka- krzyknęła Miley skacząc na kanapie.

-Ej, ej nie tak szybko, jeszcze się stąd nie wyniosłam -zaśmiała się jej mama.

Oto mamy pierwszy rozdział ;)
Bardzo liczę na komentarze 
Jeśli chcecie być informowani na twitterze to piszcie w komentarzach pod rozdziałem lub w zakładce Informowani.
Dziękuje za przeczytanie <3